Kuzgun.

 "Hayatında ne oluyor bilmiyorum ama yoluna gireceğine inanmanı isteyeceğim."

Her gün giderek mesafeyi kapatan bir kapandayım.

Ellerinde maskeler,

Yüzlerinde derin bir korku var.

Yaklaşıyorlar...

Tırnak uçlarını görüyorum yargıçlarımın

Her günahım için bir el getirilmiş

Saymayı bırakıyorum yediden sonra

Biliyorum ki yaşanılacak 

Çaresiz çırpınışlarımı bırakıyorum

Yıllarca kaçmanın getirdiği bir duygu olsa gerek

Sonunu kabullendim

Denizdeyken fırtınalara sığınırdı çığlıklarım

Şimdi süt liman meydanlarda debelenişlerim görmezden geliniyor.

İstedikleri her şeyi yaptım

Bir savaş istemişler meğersem

Bahanesi insan olan

Ellerimin kirlenmesini 

Günah çıkarma olarak atfettiler

kuru kabul uğruna

Tozlu meydanların esaretini kovaladım.

Sert kayalıklara bakan surların dibinde

Ne için tırnaklarımı kanatırcasına tutunduğumu düşünür buluyorum kendimi ara ara

Her cevabım boşa çıkarken

Umutsuzca kendim için diyebiliyorum

Nemli rüzgarlar savururken nefesimi 

Sesimde bir garip hıçkırık var

Dizlerimin titremesini 

Cesedini gördüğüm bir devin

Uyanışı olarak zannediyorum.

13 yılı,

Bir otobüs yolculuğundayım

Üstüm başım is kokuyor 

Genzimi yakma evresi geçeli birkaç gün olmuş bile

aynalarla kesişiyorum 

denk gelişlerimde  gözlerime rastlıyorum ara ara 

yüzümde savaşın izlerini fark ediyorum 

her fark ediş beni dışarıdan koparıyor.

Kimsesizliğim herkesin yüzünden okunuyor gibi bakıyorlar

bunu insanlardan beklerdim

aynalardan değil.