Kaybolan Zamanın İzleri

Birbirimizin hayatına girmeyi de çıkmayı da beceremeyen
iki kişiyiz sadece.
Oysaki ben her kapıyı kapatmayı öğrenmiştim.
Aradan yıllar geçiyor,
aşıyoruz her şeyi; Birbirimizi bile.
Bir şekilde yolumuz kesişiyor ya işte.
Durup dinlenir gibi yapıyoruz;
Heybelerimizde yükleri gösteriyoruz arda kalan zamanı yâd etmek için.
Sonra hasım olup yollarımıza devam ediyoruz.

-

Manolya kokulu sokağın her sabahki yolcusu
Olmak isterdim elbet.
Lakin şartlar elbette ki farklı gelişti.
Ne sen, Ne de ben suçu üstlenebiliriz.
Hayat dediğimiz suç
Müessiri yaşattı işte.
Köşe başlarını tutuyor cümle ahali.
Yollarımıza neler serildiğini
ancak yeterince ilerlediğimizde fark ediyoruz.
Üstelik geçmiş zaman
Nasıl ve ne şekilde doğru tarif edilebilir ki?

-

Yollarımızın kesimi bitmek üzere gibi.
Son dönüşlere yaklaştığımızı biliyoruz nefeslerimiz
değdikçe ürkek tenlerimize.
Dönüp tekrardan yürüyoruz yolları;
Sapakları ve dar dönemeçleri hissediyoruz.
Yeterince yakmamış gibi ciğerlerimiz
Puslu havaları içimize çekiyoruz alabildiğince.
Gidiyoruz işte.
Hem de
her şeye rağmen.

-

-

Gözler önüne serilip
Kahkahanın sebebi olmayı hak edecek ne yaptım bilmiyorum.
Anlat dersen anlatamam.
Ne oldu diye sorsan sana bin bir farklı hikâye yazarım elbette.
Çözmen gereken şeyleri bulması gereken ben değilim.
İnan ellerim titremeden bir su bile içemiyorum.
İnsanlar eskiden de bu kadar kör müydü diye düşünüyorum son zamanlarda.
Yoksa gözlüklerim ve süslü maskelerim beni artık yarı yolda mı bırakıyor?