Bir avuç insan

 Lacivertin siyahla savaşı 

Ve yerine gri topluluklara bırakışı

Azar azar silinen hatıralar

Sinip kaybolan duygular

İz bırakan öfkeler

Yerine sessizliğin sinsi yerleşimi

Ne yapacağımı bilmiyorum

Ve şaşkınlığımı gizlemiyorum

kendime dair düşüncelerim savruluyor 

Dikkat ediyorum da hiçbiri 

Kinimin üstüne düşmüyor

Artık savaşamayacak kadar yorgunum diyemem

Ancak kan ve gözyaşı taşımanın

Omuzlarda bıraktığı tok yutkunuşları istemiyorum

Savaşımın bittiğine inanmakta zorlanıyorum

Kendimi kandırmak mıdır diye yürüyüşlere atıyorum kendimi uzun uzun

İçim çürüyor gibi geliyor zaman zaman

İnsanları izleyip suskunluğa boğulmak

Alışkanlık üzere kederimi çağırıyor gibi

Halbuki ben 

Yalnızca bendim

Kendimi onlara ar görüşüm

Her gidişimde bir kayboluş taşımamla alakalıydı.