Bir deniz neşesiyim

Korktuğundan daha iyi bir insansın sadece

Efendiler sizlerden üçüncü çoğul şahıs olarak bahsetmeyi bırakmayacağım sanırım

Benliğimin her ne kadar kabul görmüş parçaları olsanız dahi

Belki de insanı bir alışkanlık üzerine bu hitabı sürdürmeye devam edeceğim.

İçsel olarak uzun ancak dışarısı için her zamanki gibi görmezden gelinebilecek bir sürecin 

Gün ışığı görmeye başlayan evrelerine geldim.

Aynaya ve kendine gülebilmenin o anlamsız tadını çıkartıyorum

Haritaların sınırlarında uzanan bir şehirde yaşayamayacağım 

Bendim bu amansız hükümranlığın sultanı 

Demeyeceğim kendime belki de

Ancak yine de memnunum 

Her halükarda kanı bozuk kalacak bir dünyada bulunmaktan

Yerimi bulabilmiş değilim

Nitekim benlik kulelerimi insanlarım inşa etti

Bu çalışmanın dışında kaldım demiyorum

Bazı anlar kendi ellerimle tuğlalar uzattım

Beni sarıp korusunlar diyerek

Son nefeslerini hissediyorum

Yaşlı adamın aksak ayağına sitemi giderek azalıyor

İçten bir niyet ile nefes almaya çalışıyor son zamanlarında

Onun artık limansız ve cansız kalışı

Sanki beni beklemek içinmiş

Uhrevi bir niyet güdüsü taşıması sebebiyle

Bu kutsallaştırılmış çabayı ve gidişini 

Gün doğumu ile anımsayarak taçlandırabilirim sadece

Hangi sözlerin ne zaman açıklanıp

Yolunu çizeceğini hala 

Bilmemenin

Belki de ilk defa heyecanı içindeyim

Uykularımı çalan ve gururlu bir hırsızlık çabası güden

Amansız devleri anlıyorum nedense

Bu bir nevi korkusuzca gelmiş olsa da

Yolumun gerisinde kalan yerlerin 

Zaman geçtikçe 

Doğa ananın baharlarla bezediğini öğrenmiş oldum

Bahaneler sıralayarak zamana yığmadan bütün yükleri

Giderek azalacağım

Var olmamış sayılmayacak kadar

Yaşayacağım.