Boşluk

 Bu yüreklerin hasmı ben değilim.

Öyleyse niye bıçakları bana tuttular ?

Bu tatların ağzı ben değilim.

Öyleyse neden hepsi beni çiğ çiğ yemek istiyor?

Bu gözlerin görüşü ben değilim.

Öyleyse neden hepsi kan çanağı?

Bu kulakların sesi değilim.

Öyleyse niye çığlıklar var ?

Kırgınlıklarının benzer olmadığı insanlarla yola devam edebilirsin zira senin acıyla büyüdüğün hayatta o neşeyle büyümüş olabilir.

Dalıp gittiğim her an gökyüzünü arıyorum

Boğazımda bir yumru toplanıyor

Ne olursa olsun geçmiyor

Yutkunup sayıklamaya başlıyorum varoluşumu

Nefesim daralıyor

Midem bulanıyor görüşüm karanlığa bırakıyor yerini

Adını koyamadığım hislerle boğuşmayı da uzun zaman önce bıraktığımı fark ediyorum.

Nedense bu savaşa tekrar dahil olmak 

Gözlerime iyi geliyor

Bulutlanıyor kirpiklerim

Durduruyorum o an kendimi

İnsanlığa bunu da çok görüyorum

Gururum izin vermiyor desem yalan olur

Ama iyi bir yalancı olmanın da kuralı budur.

Dışlanıp uzakta tutulmanın özgürlük olduğu yanılgısına tutunmuştum bir ara

ellerimdeki ufak tefek izler buradan geliyor belki de

özgürlüğüm pahasına hayattayım.

Herkes  ve her şeyin dışında kalmak istedim sadece.

iç içe geçtiğim her düşüncede küfürler koparmam bu yüzden.

Beni kendinize benzettiniz ya

yazıklar olsun bana.

Susmuyorlar ve hissediyorum

kendi çığlıklarımın rüyasındayım sadece

ve geride bıraktığım denizci ve kızıl tanrıça

hangi evrenden gelme bu kelimeler bilemem.

Benim dünyamda yeri olan tek şey bensizlik.

Hayatımdaki ilk ve son döngü hep anlaşılmak olmamalıydı tek pişmanlığım bu