Zencefil kokulu gömlekler ve sır gibi saklı kalmış ormanlar.

Bekliyorum öylesine..

en çok da hissizliğimle hem de 

ansızın başlayan yağmura aldırmadan inatla devam ediyorum suskunluğuma

sokaklar yol oluyor 

kıvrılıp akıyorlar caddelere

ve koca şehir önümde bir kaldırım kenarı oluveriyor

yavaşça çöküyorum o kaldırıma

bir sigara daha yakıyorum

gidişini kabullenemeyişimin mağrurluğunu gizliyorum o dumana

en çok da gülümsemeyi özlemişim seninle

serin dalga sesleri çırpınan bir kuşa umut oluyor sanki

ya da sesinin o ince melodisi mi bu evsizin serzenişi ?

bilemiyorum

zira çok da önemli gelmiyor nedense sonra

gün batımını izleyen insanları seyrederken fark ediyoruz nedense daha çok

ayrılığın ne çok bekleyişle doldurulduğunu

komiktir içi boş olan bir odayı hep dolu sanmamız bu yüzden.

bir akarsu kenarında soğuk ve hışımla akan o suya dokunuyor ellerim

alıp götürüyor beni, bizi ve bütün tozlanmış hislerimi

daha temizlenmedim 

ruhum hep gri kalacak biliyorum.

ama sen EY kırmızılar hükümdarı

sen hep o kabuğa sarılı kalacaksın

hüznümde.