Bir distopya bildirisi

Şimdi sen gidiyorsun 

gidişin içimde bir ağaç oluyor yavaştan

söylenecek kelimeleri suya anlatıyorum 

o ince bir can suyu oluyor o ardıça

köklerine yaslanıp büyümesini izliyorum korkularla 

sonbaharda yapraklarının yeşillere vedasını seyredip 

matemimle avutuyorum dallarını

bahar geliyor ben her an onun yanında oluyorum 

yağmurlarda çığlıklarını 

güneşli günlerde gözyaşlarını siliyorum.

baharın geldiğini dallarına konan turunculuklardan anlıyorum

şiirler okuyorum her gün

gidişinle baş başa kalan kalbimi ardıça sarılarak uyuyorum geceleri

ve sen gidiyorsun 

kızıla boyandığında gözlerim ve hüzünle tütsülenince gülüşlerim 

gelip başında uyuyorum onun

sensiz huzuru bir o veriyor.

evsiz barksız kaldım gene diyorum 

ona buna yaslanıyorum 

onlar bunlar itip kakıyor kalbimden arta kalmış sevinçleri

ben gene sokaklarda bir başıma karanlıklarla konuşuyorum

çekingen umutlara anlatırken buluyorum kendimi

bir şehrin virane köşelerinde evsizlerle uyurken 

sonra ardıçın dalları kaplıyor gökyüzünü 

kapkara kesiliyor gök

bu senin çığlıklarından arta kalan öfkeli bulutlar olmalı 

bilemiyorum.

susuyorum artık 

uzun uzun anlatmıyorum kendimi 

şimdi sen gittin ya

çıplak bir serzeniş sardı uykularımı 

ne liman kaldı ne de gemi 

ne dilenciler ağladı ne evsizler güldü senden sonra

bir parça ekmeğe 

bir kaç kağıt paraya sattı bütün işçiler emeklerini

sen gittin ve ardıç oldu evim 

sonra bir an geldi

köklerini söktüm onun da 

ateşe verdim onu ve senden kalmış hüzünleri

neyim var neyim yoksa atıp 

bu sarı şaşkın bakışlara 

dalıp  gittim ben de .