Herze

Yüzleşmeye başladım.
yıllar sonra artık hayatıma yeni birini almadan eskiyle hesaplarımı kapatıyorum
bunu da kendimce bir yolla yapmaya çalışıyorum
yine.

Fark ettikçe bir kat daha artıyor hüznüm
aylardır biriktirdiğim bitmeyen o öfkelerle karşılık veriyorum
o kadar zaman geçmiş ama hala bitmemiş olan hislerim ve yorgunluklarım
artık bırakmam gerekiyor.
Onların beni rahat bırakması için tek yol onlara izin vermem,
onca kavganın gürültünün yanlarına kar kalmasına izin vermeliyim.

Biliyorum.
o gururdan devlerle yüzleşecek kadar büyük bir denizci değilim ben
ama denedim.
Hiç olmazsa yaşlı adamın suratına bakacak kadar güvenim var kendime



Renkler silindi birer birer
soluklaştı bütün sesler ve tek bir noktaya odaklandı sözler
elvedalarla bitti bütün seramoni
eli kolu bağlı bir hırka ile oturdu orada
herkes çekip gitti
saatlerce o yamuk kaldırım taşını izledi
hatta birkaç çocuk geldi meczup dediler ona
şakalaştı onlarla
bana sorarsanız sırf meczup denildiği için yaptı bunları
ne olduğunu bilmiyordu
ve sanırım insan olmayı anlamaya başlıyordu
biliyordu ki insanlar bu söylediklerini ve yaptıklarını garip bulacaktı
dünyada hala inatla güneşi selamlayan kimsenin kaldığına inanmıyorlardı
o yapıyordu
her zaman değil
nadiren
ama yapmak istiyordu
ne birinden duymuş ne de bir yerden okumuştu
sadece bakıyordu
ve selamlıyordu
yoksa sadece kendini mi kandırıyordu
bu düşünceyle birlikte bir mutsuzluk çöktü yüzüne
karanlık bastırıyordu ağırdan bu surlar ülkesine
bunu düşündüğü için sinirlendi nedense
saatler sonra kalktı ayağa
yaşlı bir ağacı tekmeledi
sonra durdu
nedense üzülmüştü bu yaptığına
belki de canı acımıştı
kafasını salladı
devam etti
bir sokağa daldı
ya da bir eve girdi ardından
önüne bakmıyordu
ayakları gidiyordu bir yerlere işte
o da uyuyordu her zamanki gibi
elinden tutan herkese yaptığı gibi
sorgulamıyordu..