Vanilyalı

Sanki mevsimler doğaya özeniyordu

Ve gökyüzü denizlere

Bozulup temizlenen sokaklar ve dallarında yapraklar

Sisli bir bahara pencere açıyordum

En sonundan alıp hayata giden bu akarsuda

Sen her pınar başında bana gülümsüyorsun.

Ve bir şarkı ile başladı gece

Yasak laleye aşık adamın

Yorgun hapis odasında

Soğuktan boğuk boğuk olmuş titrek ve ince sesiyle

Başladı yaşlı adam

Yavaşça oturdu taburesine

Yıllardır her akşam

Turuncu kaplayınca gökleri ve susunca insanlar

O anlatırdı limanları ve de ağlardı denizci

Çığlıklarını dalgalar yutardı.

Bazen yanan liman aklına gelirdi

Dolardı gözleri

Sadece senin tesellin avuturdu o mavilikleri

Bir sabah cümbüşünde

Fırınlarda pişen o acımasız ekmeğin

Kokusu sarıverince sokakları

Dağılıp giden bu gökkuşağının hemen ardında

O narin kadife gibi sesin sakinleştirirdi geceyi

Hayır,

Bırak bütün hüzünleri

Kırlangıçlar söyleşsin ardından

Çınar ve gölgesinde büyüyen böcekler

Çekip gitsin

Korku veren karanlıklarla birlikte

Nasıl kırmızı oluyorsa bazen gece

Öyle köpürsün dalgalar

Ve kentin tunç askerleri korusun

Uykularını..

Yüzündeki tek tebessüme hayran

Yaşlı adam anlatmasın hikayelerini

Çünkü hüzünle yoğrulmuş bu servilerdir

Aşkımı çıkmaza sokan

Bırak alevler sarsın ellerimi

Son notaya basılıp son şarkı söylenene dek

Saklısın bende

Her ne kadar haksızca bağırsam da...