Turkuaz

Karanlığın gelişini seyretmek için insanlar toplanmıştı gene bir yerde.

Şehir hayatının esefli kokusunu üstüne almış bir evsiz

Bu günbatımını bir huzursuzluk ile karşılamıştı.

Açlığını bastırmak için bulduğu kuru ekmekler ve üstüne örttüğü plastik örtü onun için yeterli değildi anlaşılan.

Bankta oturan bir çift bu kendinden devrik süreci fark etmiş olmalı ki ellerindeki eşyaları verdiler iyilik yapma gururuna kapılıp.

Bu hikayeyi dumanımla karşılayıp devam ettim.

Herkesle birlikte olmama rağmen 

orada

bu turuncunun siyaha vedasında 

önceliğim gene başkaydı elbet.

Sanki o öyle bir yerindeydi ki evrenin

Dünyadaki neşenin kaynağı oydu 

Ay bile onun ardında

Güneşe özenmiş ve kendini bir sarılıkla bezemişti

Gecenin soluk ve sert tonu beyaz yüzünden sekip 

Kedere gidiyordu

Onun ardında kalan her yer onu anlatmak için renklerini ve desenlerini değiştiriyordu adeta

Bunun hayranlığını seyretmesi sadece bana kalmış bir muziceydi sanki.

Donuk bakışlarını umutsuzca algılama gafletinde bulunsaydım eğer 

Gülümsemeleri arasındaki acı tatlı kıvrımları fark edemezdim.